Bütün şehirlerin görünen, görülmek istenen, görülmesi beklenen ya da görülmemesi umulan, görülmek istenmeyen sokakları vardır. Bütün şehirlerin hep göz önünde olan; ama görülmek istenmeyen, yokmuşçasına davranılan, bazen rahatsız olunan insanları vardır. Sabah işimize ya da okulumuza giderken metro ya da otobüs duraklarında onların yanlarından bir eşyaymışçasına geçip gideriz. Bize bakmalarını, onlarla göz göze gelmeyi hiç sevmeyiz. Rahat yaşamlarımıza bir gölge düşürür bu çünkü.

Bu görülmeyen diğer şehir ve şehirliler, kendi içinde elbette ki bir öykü barındırır. Öylesine ötekileştirdiğimiz, dışladığımız, farkına varmaktan kaçındığımız sokaklar ve insanlar... Bunları izlemeyi seviyorum, bunların içlerindeki güzelliği ve estetiği seviyorum. Belki hiç yaşamak istemediğimiz sokaklar ve evler onlar; öylesine güzeller ki bakmadan geçemem. Öylesine güzel ki o insanlar; bizim kurduğumuz ve şekillendirdiğimiz düzenin sonucu bu.

Hiçbir şey onların tercihi değil, hepimiz böyle olmasını istediğimiz için böyle. Hiçbir şey benim suçum değil diyemem. Kendi ülkemizde, ya da dünyanın bir yerinde biz daha rahat yaşayabilelim diye inşaat artıklarından, çöpten toplanan malzemelerden kurulan barakalarda yaşıyor insanlar, ya da hiçbir yerde yaşamıyor. Herkesin gerçekliği ele alış şekli başkadır, ben görülmek istenmeyen güzelliği görmenizi istiyorum. Bunu isterken romantik bir duyarlılık içinde kendimi rahatlatmak değil amacım.

Sadece göstermek...