Yaralanabilir olmak, dünya ile aramızdaki geçirgenliğin tensel sınırını ifade etmektedir. Judith Butler, her birimizin yaralanabilir oluşumuzun altında yatan şeyin toplumsallık olduğunu söyler. Yaralana bilirliğimiz ve kırılganlığımız içerisinde yaşadığımız toplum bağlamında inşa ediliyor ve bu süreçte ağırlıklı olarak işlenen izlek kadının toplumda yaşadığı kırılmaları minimuma indirmek için iki beden (kadın ve hayvan) arasında inşa edilen korunaklı bir yapıya dönüştürmek oluyor. Bu noktada ev de çok sorgulanan bir kavram oluyor. Ev’in güvenli ve mahrem uzamının aşınmasına odaklanarak eve karşı şüphe ve tereddütle yaklaşım ön plana çıkıyor. Birbirlerinin temasıyla bir dayanışma gücünü gösteren ve bir kabuğa sığınan kadın figürleri karanlık ve pek de masum olmayan bir dünyayı çağrıştırmaktadır.